Adieus / Adieux

L'annada comença plan mal amb la mòrt de dos òmes de paraula, de letras e d'accion per la lenga e la cultura nòstras. Aquesta jornada del dimècres 7 de genièr serà marcada pels entèrraments de dos occitans de tria :

- l'Ives Roqueta, de matin (11h), al Pont de Camarés

- lo Marcèu Esquieu, de vèspre (15h), a Sant-Antonin de Ficalba

Lo Setòri escriguèt aqueles vèrses : « Nòstra mòrt l'avèm / talament luònhta en arrèr / i a talament de temps / que lo prèire de servici / dins un cementèri vièlh de la vila / escampèt sus nòstra caissa / la darrièra palada de tèrra / que la mòrt / pòt pas ren sus nosautres. / Aquò's com s'èrem estats / batejats / non pas dins l'esperit / mas dins la glèva / e ara glèva siam. / Rastolhs son nòstres pialses / e catla o lèbre es nòstre còr. / Del cap als pès siam vestits / de lusernas / verds de colèra / en armas coma de castanhièrs / abitats del bonur de las trochas / dins lo rabaladís del temps / D'aqueste temps e de tot autre / se ne pòt i aver mai. » Coma en resson, lo vesin de Jansemin intitulèt un de sos libres : E nos fotèm d'èsser mortals ! Mas la Granda Dalhaira se trufa plan de las paraulas dels poètas que sap que seràn mai etèrnas qu'ela.

Los dos èran d'aquela mena d'òmes que se'n fa pas mai : totjorn en moviment e dins la capacitat bèla de passar dels mots als actes e dels sòmis al concret. Ives Roqueta : se faguèt escriveire public (poèmas, romans, ensags, estudis, teatre, reviradas...) ; concretizèt l'espelida de la nòva cançon occitana en lançant l'ostal cooperatiu de disques Ventadorn ; èra dels fondadors del moviment politic Volèm Viure al País, sus la lançada de Gardarem lo Larzac e al còr de las lutas vinhaironas de las annadas 70 ; se descarcassèt per lançar lo Centre Internacional de Documentacion Occitana a Besièrs (devengut CIRDÒC) ; foguèt de temps l'un dels cap-mèstres de l'Institut d'Estudis Occitans. Entre Seta, Besièrs e Roèrgue, s'interessava tanplan als trobadors coma a las fèstas popularas e, un còp l'autre, sas colèras fasián montar naut lo Vèrbe qu'amagava, fin finala, una granda umanitat. E lo simple plaser de las paraulas que desfilan en òc per dire e tornar inventar lo monde...

Lo professor de letras del Licèu de Vilanòva d'Òlt escriviá tanben : de poèmas, de novèlas, de contes risolièrs (o pas), de farcejadas (atal, Lo Cid venguèt La Patacada), de reviradas mai seriosas (L'Aristofanada, Antigòna,...). Aquò sufiriá per ne faire un escrivan reconegut. Mas aquela paraula, òme multiple e demultiplicat, la portèt tanben dins las ràdios o suls emponts coma comedian o contaire. Mas encara, obrèt per assegurar la transmission de la lenga  : quant d'oras passèt a tirar brocaduras Forra-Borra de tal(a) o tal(a) per balhar mejans d'expression. Mai qu'aquò, foguèt lo conceptor e plan de temps l'organizator-òme-orquèstre de l'Escòla Occitana d'Estiu : un moment bèl ont aprene la lenga e s'assabentar en lenga nòstra, un moment d'escambis grand entre Occitans de pertot e Catalans.

E nosaus, contunharem l'òbra fins al darrièr badalh. L'IEO-Aude exprimís tota son afeccion e son sosten a las familhas e amics d'aqueles dos combatents de la causa occitana.